நாவல் தலைப்பு: முன்னாடி பாத்த முகம்
(மறைந்த ஜென்மங்களோடு நடந்த ஒரு சென்னை  பயணம்)

அத்தியாயம் 1: மழை நாள் சந்திப்பு

சென்னையில் மழை என்றால், அது தான் ஒரு திரைப்படம் மாதிரி. பீள பீளன்னு தண்ணி வரும், வண்டி ஓடாது, ஆளுங்க ஓடித் தெருவுக்குள்ள நிக்குற மாதிரி காட்சி. அதே டைம்ல, வடபழனியில் மேட்டுப் பக்கம், ஒரு சின்ன டீக்கடையில் நம்ம கதையின் நாயகன் விக்ரம் நின்னு, “ஒரு டீ சுத்தமா பாக்கி இல்லாமல் குடிச்சிக்கிட்டு இருந்தான்.

விக்ரம் எழுத்தாளன். ஆனா, எதுவும் ரொம்ப நாளாக மனசுல நிக்கற மாதிரி எழுத முடியல. அந்த மழை நாள்ல தான், ஒரு மூதாட்டி – ஒரு பழைய சாமி கோயில்ல பூஜை பண்ணுற மாதிரியா இருந்தவங்க – அவனை நேரா பார்த்து, “அந்த கண் பார்த்ததும் புரிஞ்சுது… நீ தான் விக்கிரமன்!”னு சொன்னாங்க.

விக்ரம் சிரிச்சான். “பாட்டி… என்ன கொஞ்சம் தவறா பாத்துட்டீங்க போல?”

அவங்க: “இல்லப்பா… நீ என்னோட அண்ணன். நம்ம முந்தைய ஜென்மத்தில நீ ஆழ்வார். மழைல நாம இறந்தோம். இன்னிக்கி மீட்டிங்குதான்.”

அவங்க ஒரு மடித்த பாக்ஸ் குடுத்தாங்க. அந்த பாக்ஸ்ல ஒரு சின்ன சிலை இருந்துச்சு. அதுவே விக்ரமுக்கு ஆரம்பமா ஆயிடுச்சு.

அத்தியாயம் 2: சுடுகாட்டின் கனவுகள்

அந்த மழை நாளுக்குப் பிறகு, விக்ரம் தினமும் ஒரு மாதிரியான கனவுகளை கண்டான். ஒரு பெருசா எரிந்த காடு, நடுவுல ஒரு பைரவன் சிலை, அதுக்கு முன்னாடி நின்ற ஒரே ஒரு முகம். அந்த முகம், ஒரே மாதிரி டீக்கடைல ஒருத்தனோட ஒத்தது.

பழைய பந்தங்கள் தானா? கற்பனை தானா? அவனுக்கு புரியல. ஆனா அந்த கனவுகள் எழுத்துல பாய்ந்துச்சு. அவன் எழுதுற ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் ஒரு முகம்.

அத்தியாயம் 3: ஒவ்வொரு முகமும் ஒரு கதையே

விக்ரம் வெளிய போகும்போது ஒவ்வொரு சந்திப்பும் திகைப்பா இருந்துச்சு. எதுக்கு எதுவும் அவனோட பழைய கதை மாதிரி.

அவன் பக்கத்து வீட்டு பசங்க சொன்னாங்க, “நீங்க தான் அந்த நெல்லையில் இருந்த வீதியில் நம்ம கையை பிடிச்சு ஆறுல இருந்த பாம்பை பிடிச்சீங்க!”

அந்த பேக்கரியில் பிஸ்கட் விக்குற கிழவன், “அந்த ராணி மாளிகையில நான் காவல்துறை, நீ தான் அந்த கதவுக்குப் பின்னாடி இருந்த அரச கலைஞன்.”

விக்ரம்: “சார்… நீங்க எல்லாரும் என்னோட பக்கத்து வாசங்களே. இப்போ எல்லாம் லிங்க் ஆகுது எப்படின்னு புரியல.”

அத்தியாயம் 4: சித்ரா – உயிரோட சிலை

சித்ரா வந்து விக்ரமோட வானவில்.

அவள் ஒரு ஓவியர். கண்ணாடியில நீலம் கலந்த பூச்சு போடுற மாதிரி அவளோட பார்வை. விக்ரம் அவளை பார்த்ததும் உள்ளாடைக்குள்ள ஏதோ ஓடிச்சு.

சித்ரா: “நீ தான் என்னை வடிவமைச்சது. இந்த முகம், நீயே செதுக்கியது.”

விக்ரம்: “நீ என்ன பேசுற? நாம இப்பதான் மீட் பண்றோம்!”

சித்ரா: “நீ அப்பவே பாத்துட்ட. உன் சிலை என்னைக் காட்டும்.”

அத்தியாயம் 5: மறந்த வழிகள்

விக்ரம் தன்னோட பழைய கனவுகளை எழுத ஆரம்பிச்சான். அவனோட எழுத்து அவனையே பயமுறுத்த ஆரம்பிச்சுச்சு. ஒரு வார்த்தை, ஒரு வரி, அவனோட உடம்பையெல்லாம் சுழல வச்சது.

சித்ராவும் அவனோட பயணத்துல சேர்ந்தாள். ரெண்டுபேரும் பழைய கோவில்கள், மறந்த வீதிகள், கானல் நிலங்கள் தேடி போனாங்க. ஒவ்வொரு இடத்திலயும் ஒரு முகம் காத்திருந்தது.

அத்தியாயம் 6: கோவில் கீழ் மறைந்த ரகசியம்

தேனாம்பேட்டையில ஒரு பழைய மடத்தில ஒரு சின்ன கோவில் இருந்துச்சு. அதுவே முக்கியம்.

அங்க இருந்த ஒரு கட்டிடம் தரையில விழுந்த சிலை – அதே பாட்டி குடுத்த சிலைக்கு ஒத்தது.

அந்த இடத்தில விக்ரமுக்கு ஞாபகம் வந்துச்சு.

“நம்ம இறந்த இடம் இதுதான்.”

அத்தியாயம் 7: ரத்தசுழற்சி

முன்ஜென்மத்தில் விக்ரமும், சித்ராவும், ஒரு பாக்கியங்களை நிறைவேற்ற முடியாம தற்காலிகமா பிரிந்தவர்கள்.

அதுக்குள்ள ஒரு எதிரியும் இருந்தான். இப்போ அவனும், இந்த ஜென்மத்துல ஒரு அடுத்த முகமா திரும்பியிருப்பான்.

அவன் தான் எல்லா பந்தங்களையும் மீண்டும் திறக்க வந்தவன்.

அத்தியாயம் 8: சுட்டெறியும் கண்கள்

விக்ரம் தன்னோட கதைகளை எழுதி வெளியிட்டான். அந்தக் கதைகளை படிக்கிற ஒவ்வொருவருக்கும் ஞாபகம் கிளம்ப ஆரம்பிச்சுச்சு.

பழைய வாழ்க்கை, மறந்த உறவுகள், புதுசா பேசுற நண்பர்கள் – எல்லாம் ஒரு பாய்ச்சல்.

விக்ரம் சொன்னான்: “எழுத்து தான் ஆழம். அதுல தான் நம்ம தற்காலிக மரணமா கூட வாழ்கிறோம்.”

அத்தியாயம் 9: மன்னிப்பு

ஒவ்வொருவரிடமும் பயணம் செய்து, விக்ரம் மன்னிப்பு கேட்டான்.

ஒருவரோட கண்ணீரை துடைத்தான். ஒருவரோட சாபத்தை உடைத்தான். ஒருவரை கட்டிப்பிடித்து அழுதான்.

சித்ரா அவனோட பக்கம் நின்னு சொன்னாள், “இப்போ தான் நீ விக்ரம்…உண்மையானவன்.”

அத்தியாயம் 10: மீண்டும் பிறந்த முகம்

ஒரு டீக்கடை, ஒரு மழை நாள்.

பக்கத்தில் ஒரு பையன் விக்ரம்கிட்ட போய் சொல்றான்:

“அண்ணா, இந்த முகம்… நாம முன்னாடி பாத்திருப்பேன்னு தோணல?”

விக்ரம் சிரிச்சான்.

“அதுதான், இப்போ நான் எழுதப் போற அடுத்த கதைப்பா.”

மழை தொடர்ந்து வந்துகிட்டே இருந்துச்சு.

முடிவு – இல்லாமலே ஒரு புது தொடக்கம்.